Wat een fantastische dag. Het weer zat mee en alles liep als een trein. Vanaf 8.30 uur ontbijt. Maar ik moest dan al op het station zijn en dat was ruim 20 minuten lopen en nog een kaartje kopen en voor je dan bij de bus bent in dat ondergrondse station met allerlei roltrappen dat duurt ook even. Dus ik opgestaan om 7 uur snel gedoucht en vervolgens aangekleed en naar beneden. De dame van de receptie wist dat ik op tijd weg moest en wat dacht je wat alles was klaar en ik kon zo aanvallen. Leuk om zo in de watten gelegd te worden. Ze wenste me nog een fijne dag en hoopte dat ik haar de volgende dag mooie dingen kon vertellen. Nou dat zal zeker gebeuren. Want nadat ik een kaartje had gekocht en met verbaasde waar al die mensen met hun rugzakken toch in moesten kwam er een grote dubbeldeksbus aan rijden. Ik had plaats 68 dus ik denk dat er wel 80 mensen ingingen. Maar dat zal wel erg veel zijn. En daar ging het voor een rit van 3 uur over een afstand van 100 km. Nou dat heb ik dan ook geweten. Door allerlei dorpjes en dan stonden er mensen bij de bushalte hij stopte en nam eventueel 1 persoon mee en de rest droop weer af, wachtende op de volgende bus....gelegenheid. Even later stopte hij en ik dacht wat gaat er nu gebeuren. Nou hij stapte uit en rookte rustig een sigaret. Stapt weer in en daar ging het weer. Weer een poos later weer een stop, de motor blijft steeds draaien en de chauffeur stapt weer uit. Wat dacht je wat een chauffeurs wissel. De tachograaf moest er uit en de hele rim ram werd meegenomen de andere chauffeur alles weer installeren en daar ging het weer. Bergen op en bergen af en langs de kust, prachtige vergezichten en na ruim 2 uur kwam Finisterre in zicht. Ik had het al gezien op internet en in de boeken en herkende het meteen. Maar dan moet je nog een baai helemaal rond en dat duurt toch zeker drie kwartier. Dus rond 12 uur kwam ik aan in Finisterre. Liep richting de haven en vond een leuk terrasje. Daar heb ik koffie gedronken en later jakobsschelpen gegeten. En wat was dat lekker. Ik heb de schelpen zelf meegenomen want dat waren mijn eersten en de jakobsschelp staat symbool voor de Jacobsweg...Camino. Vroeger gingen de mensen naar Finisterre om daar hun kleren te verbranden en dat doen ze nog en jakobsschelpen te zoeken om die als bewijs mee naar huis te nemen. Nou ik heb mijn kleren niet verbrand, maar de jakobsschelpen dus meegenomen. Als hoofdgerecht had ik vis en wat dacht je komt de serveerster er aan met een grote vishaak waarmee de vis was gevangen zei ze. Of ik die wilde, want dat bracht geluk. Natuurlijk wil ik die want geluk kan een mens altijd gebruiken.
He wat weer een meevaller, maar toen kwam de tegenvaller....hoewel met al die kilometers in de benen stelt 3 kilometer bergopwaarts natuurlijk niets voor. En dus de pas er in. Prachtige vergezichten, bijzondere mensen en aan het einde het echte einde van de Camino.
De vuurtoren.
Daar heb ik wel een uur op een steen gezeten te genieten van het uitzicht en de dingen die gebeurden.
Inderdaad dacht ik eerst wat een flauwekul al die stookplaatsen, waarom moet dat nou. Maar toen ging het dagen, nee dat was het ritueel om de kleren te verbranden. Er lagen allerlei resten en plotseling komt er een vrouw aan met een paar sokken en ik dacht wat doet die nou en ja hoor de fik er in. Ja mensen er gebeuren bijzondere dingen op de Camino. Mensen die huilende voor een kruisbeeld neer knielen en haast niet meer bijkomen. Mensen die ondanks een gebroken enkel toch naar boven strompelen enz.. Nou ik brak bijna mijn nek, maar dankzij de vishaak ging dat ook weer goed. Vervolgens weer naar beneden gelopen en op een terrasje nog een kopje koffie genomen en een salade met een ijsje en toen de terugreis weer ondernomen met de bus van 19 uur lekker rustig en rond 22.30 uur was ik weer in het hotel. Ook nog iets kunnen proeven van het nachtleven van Santiago. Het is nog warm en veel mensen zitten nog buiten te eten.
De komende dagen zal het weer verslechteren. Nou dat zal dan zo zijn, deze dag pakken ze me niet meer af.
Die heb ik weer gehad. Als het gaat regenen, ga ik musea bekijken want er zijn nog een paar die ik graag wil zien. Eerst lekker uitslapen morgen en dan zien we wel weer. Groetjes
De waarheid heeft zich niet aan mij geopenbaard.
Als een bries in de nacht
heeft zij mij subtiel gestreeld.
Terwijl ik sliep wekte zij in mij een vermoeden,
een duiding van iets groots en zo intens.
Niets anders kan ik meer zoeken
dan naar haar oorsprong.
Tegen de stroom in kom ik uit bij de bron.
Waarheen dat leidt, ik weet het niet.
Haar adem heb ik herkend,
het is een geur van thuis.
Nergens zie ik een duidelijk houvast,
geen zeker kompas.
Enkel een zuchtje van een bries,
zij waait in mij.
Leef jij! En jij komt thuis.
Ga! Ga naar het land dat de wind jou wijst.
Naar Leo van Vegchel
He wat weer een meevaller, maar toen kwam de tegenvaller....hoewel met al die kilometers in de benen stelt 3 kilometer bergopwaarts natuurlijk niets voor. En dus de pas er in. Prachtige vergezichten, bijzondere mensen en aan het einde het echte einde van de Camino.
De vuurtoren.
Daar heb ik wel een uur op een steen gezeten te genieten van het uitzicht en de dingen die gebeurden.
Inderdaad dacht ik eerst wat een flauwekul al die stookplaatsen, waarom moet dat nou. Maar toen ging het dagen, nee dat was het ritueel om de kleren te verbranden. Er lagen allerlei resten en plotseling komt er een vrouw aan met een paar sokken en ik dacht wat doet die nou en ja hoor de fik er in. Ja mensen er gebeuren bijzondere dingen op de Camino. Mensen die huilende voor een kruisbeeld neer knielen en haast niet meer bijkomen. Mensen die ondanks een gebroken enkel toch naar boven strompelen enz.. Nou ik brak bijna mijn nek, maar dankzij de vishaak ging dat ook weer goed. Vervolgens weer naar beneden gelopen en op een terrasje nog een kopje koffie genomen en een salade met een ijsje en toen de terugreis weer ondernomen met de bus van 19 uur lekker rustig en rond 22.30 uur was ik weer in het hotel. Ook nog iets kunnen proeven van het nachtleven van Santiago. Het is nog warm en veel mensen zitten nog buiten te eten.
De komende dagen zal het weer verslechteren. Nou dat zal dan zo zijn, deze dag pakken ze me niet meer af.
Die heb ik weer gehad. Als het gaat regenen, ga ik musea bekijken want er zijn nog een paar die ik graag wil zien. Eerst lekker uitslapen morgen en dan zien we wel weer. Groetjes
De waarheid heeft zich niet aan mij geopenbaard.
Als een bries in de nacht
heeft zij mij subtiel gestreeld.
Terwijl ik sliep wekte zij in mij een vermoeden,
een duiding van iets groots en zo intens.
Niets anders kan ik meer zoeken
dan naar haar oorsprong.
Tegen de stroom in kom ik uit bij de bron.
Waarheen dat leidt, ik weet het niet.
Haar adem heb ik herkend,
het is een geur van thuis.
Nergens zie ik een duidelijk houvast,
geen zeker kompas.
Enkel een zuchtje van een bries,
zij waait in mij.
Leef jij! En jij komt thuis.
Ga! Ga naar het land dat de wind jou wijst.
Naar Leo van Vegchel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten