Gisteren wat later opgestaan, het was immers zondag en ik hoefde niet zo ver. Maar de onrust zat in mijn lichaam en dus ben ik rond 7.30 uur opgestaan en heb met gedoucht en ben gaan ontbijten. Dat was goed en lekker. Heb rustig aangedaan, hoewel er volgens mij een vrouwen van nu beweging uit Duitsland uitbundig zal te kakelen en te eten onder begeleiding van een pater na ik later begreep. Ze kreunden en steunden en ik dacht als die 20 km gaan lopen vandaag. Maar ja ze nemen hun rugzak niet mee die laten ze vervoeren en hebben het volgende hotel al weer besproken. Dat heb ik al twee dagen niet gedaan en heeft goed uitgepakt. Maar heb voor ik vertrok toch maar even een hotel in Santiago geboekt tot 1e pinksterdag voor dat alles daar vol is. Moet een mooi historisch pand zijn met mooie kamers en het hotel krijgt een ruime negen in de beoordeling.
Vervolgens gaan wandelen en genoten van de natuur. Die bossen met die enorme bomen en af en toe nog een vergezicht want je kunt wel merken dat het land minder bergachtig wordt. Af en toe een afdaling en weer een stukje om hoog maar dat is niet half bij wat het was. Vervolgens een merkwaardige gebeurtenis. Ik heb overal gelezen neem donkere kleding mee en dat heb ik dan ook gedaan en dat voldoet goed. Ga je even ergens zitten op een steen of op de grond dan valt het niet zo snel op dat er een vlek in zit en ook met het wassen komt het niet zo nauw. Loopt er een man voor me in een spier witte broek. Laat een wind en die was vochtig en hij krijgt me daar toch een vlek in zijn mooie witte broek. Hij vertrouwde het ook al niet en voelde voortdurend wat weer maakte dat de vlek nog groter werd. Ik moest er in mezelf smakelijk om lachen en was blij dat ik die broek niet was. Ben maar weer door gelopen en heb zo allerlei mensen ontmoet. Veel mensen die even uit een bus stappen en weer een stukje camino doen. Zo als je bij ons in Nederland nog wel eens goeden dag wil zeggen tegen mensen loop je hier de hele dag BUEN COMINO te zeggen. Denk dat ik er straks wel even aan moet wennen. Maar goed na een poos zag ik een hotel en dacht je hier is er maar 1 volgens de papieren dus dit zal hem zijn. Vragen, nee helaas vol. Nou het was nog maar 13.30 uur dus ik door. Liep langs een appartementen complex maar dat leek me niet en op een bepaald moment kwam er een bord dat er over 2 km een pension was. Nou ik door gelopen. De vrouw van het huis stond buiten en nodigde me gelijk binnen en liet me een kamer zien. Er stond een bed in en zag er netjes uit voor 30 euro ben ik wel onder de pannen. Heb me gelijk gedoucht en ben na dat verkwikkende gebeuren even op zoek gegaan naar een eettent, maar ja het is zondag en waar zou dat zijn. Na een stukje lopen kwam ik een restaurant voorbij en ben gaan vragen. Van harte welkom. Heb drinken besteld en soep.....wat dacht je heerlijke kippensoep dat had ik al een poos niet gehad. Weer drinken besteld en als hoofdgerecht een heerlijke zeebaars met gekookte aardappelen he eindelijk geen patat. Als nagerecht nog een rijstebrij met veel kaneel en een espresso nou toen kon ik er wel weer tegen. Het is ook zondag, dus ik dacht ik neem het er van. Vandaag de laatste wandeldag. Het einde van de Camino. Waar ik eindig en in welk hotel dat laat ik morgen weten. Groetjes
Dit is in ieder geval de kerk waar Jacobus is
Vermoeid en eenzaam,
vermoeid het hart doet zeer,
Langs de rotsen sijpelt de dooi.
De vingers zijn stram, de knieën trillen.
Nu, nu is het ogenblik daar dat je niet mag loslaten.
Anderen vinden rustplaatsen op hun weg, in de zon
waar ze elkaar ontmoeten.
Maar dit is jouw weg,
en het is nu, nu
dat je niet mag falen.
Schrei, als je kunt,
schrei
maar klaag niet.
De weg koos jou en je moet dankbaar zijn.
Dag Hammerskjöld
Vervolgens gaan wandelen en genoten van de natuur. Die bossen met die enorme bomen en af en toe nog een vergezicht want je kunt wel merken dat het land minder bergachtig wordt. Af en toe een afdaling en weer een stukje om hoog maar dat is niet half bij wat het was. Vervolgens een merkwaardige gebeurtenis. Ik heb overal gelezen neem donkere kleding mee en dat heb ik dan ook gedaan en dat voldoet goed. Ga je even ergens zitten op een steen of op de grond dan valt het niet zo snel op dat er een vlek in zit en ook met het wassen komt het niet zo nauw. Loopt er een man voor me in een spier witte broek. Laat een wind en die was vochtig en hij krijgt me daar toch een vlek in zijn mooie witte broek. Hij vertrouwde het ook al niet en voelde voortdurend wat weer maakte dat de vlek nog groter werd. Ik moest er in mezelf smakelijk om lachen en was blij dat ik die broek niet was. Ben maar weer door gelopen en heb zo allerlei mensen ontmoet. Veel mensen die even uit een bus stappen en weer een stukje camino doen. Zo als je bij ons in Nederland nog wel eens goeden dag wil zeggen tegen mensen loop je hier de hele dag BUEN COMINO te zeggen. Denk dat ik er straks wel even aan moet wennen. Maar goed na een poos zag ik een hotel en dacht je hier is er maar 1 volgens de papieren dus dit zal hem zijn. Vragen, nee helaas vol. Nou het was nog maar 13.30 uur dus ik door. Liep langs een appartementen complex maar dat leek me niet en op een bepaald moment kwam er een bord dat er over 2 km een pension was. Nou ik door gelopen. De vrouw van het huis stond buiten en nodigde me gelijk binnen en liet me een kamer zien. Er stond een bed in en zag er netjes uit voor 30 euro ben ik wel onder de pannen. Heb me gelijk gedoucht en ben na dat verkwikkende gebeuren even op zoek gegaan naar een eettent, maar ja het is zondag en waar zou dat zijn. Na een stukje lopen kwam ik een restaurant voorbij en ben gaan vragen. Van harte welkom. Heb drinken besteld en soep.....wat dacht je heerlijke kippensoep dat had ik al een poos niet gehad. Weer drinken besteld en als hoofdgerecht een heerlijke zeebaars met gekookte aardappelen he eindelijk geen patat. Als nagerecht nog een rijstebrij met veel kaneel en een espresso nou toen kon ik er wel weer tegen. Het is ook zondag, dus ik dacht ik neem het er van. Vandaag de laatste wandeldag. Het einde van de Camino. Waar ik eindig en in welk hotel dat laat ik morgen weten. Groetjes
Vermoeid en eenzaam,
vermoeid het hart doet zeer,
Langs de rotsen sijpelt de dooi.
De vingers zijn stram, de knieën trillen.
Nu, nu is het ogenblik daar dat je niet mag loslaten.
Anderen vinden rustplaatsen op hun weg, in de zon
waar ze elkaar ontmoeten.
Maar dit is jouw weg,
en het is nu, nu
dat je niet mag falen.
Schrei, als je kunt,
schrei
maar klaag niet.
De weg koos jou en je moet dankbaar zijn.
Dag Hammerskjöld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten