Wat een belevenis.
Gisteren op tijd opgestaan en ontbeten in ons onderkomen in het bergdorp Rabanal del Camino. Vervolgens gaan lopen naar de Cruz de Ferro een tocht van ruim 2,5 uur en een hoogte verschil van ruim 700 meter over bergpaadjes. Maar het moest een mooie route zijn. Als we de boekjes zouden volgen was het een middelzware route van ruim 26 km. Maar wij zo eigenwijs als we zijn wilden naar de Cruz en dan weer terug. Nou geen spijt van gehad. Het was mooi wandel weer. Niet koud een waterig zonnetje en helder zicht. Wat een natuurschoon. Je wandelt het dorp uit en komt op een mooi pad tussen bloeiende brem door van ongeveer 1,5 meter hoog. Wit en geel vervolgens voegt zich daar ook nog heide tussen en af en toe mooie orchideeën in de kleur paars... Het is wonderlijk die kleuren pracht en dan ook nog die vergezichten. Mooie landschappen en die stilte is werkelijk om te genieten. Je voelt je soms helemaal alleen op de wereld tot er weer een groep franse caminogangers je pad kruisen die hebben de mond geen ogenblik stil en kakelen wat af. Maar ik versta er toch niets van en wacht wel even tot ze weer voorbij zijn en dan wordt het weer rustig. Had van thuis een paar dingen meegekregen. Van mevr.. Riepma 5 schelpjes en van Vera een mooi hartvormig steentje zelf had ik een stukje hout meegenomen dat ik had gekregen op Schiermonnikoog bij de uitvoering voor altijd pelgrim. Dit alles om bij de Cruz de Ferro neer te
leggen volgens een gebruik dat symboliseert dat je daar de lasten van je af werpt. Nou rond 11.30 uur kwamen we daar aan en Marleen had een vlaggetje uit Zeeland bij zich en een paar klompjes. We hebben alles neergelegd en opgehangen en natuurlijk de nodige foto's gemaakt. Wat een spullen liggen en hangen daar het is toch bijzonder wat daar gebeurt met je en wat mensen daar ook beleven. Het was er vrij rustig, maar gelukkig droog. Er zaten mensen wat voor zich uit te kijken of te picknicken en na een poos zijn Marleen en ik weer terug gegaan naar ons dorp om daar te gaan lunchen en later te gaan slapen. We willen vandaag met de bus naar Villafranca del Bierzo, maar nu blijkt dat er geen bus rijdt. Nou dan maar een taxi. Dat hebben we nog maar 1 keer gedaan. Het hele stuk lopen is met onze zere benen niet te doen. Het is nogal bergachtig en lang de eerste etappe is 26 km en de tweede 32 km nou dan kunt je mij bij elkaar vegen. Dat gaat hem niet worden. Dus maar een taxi als er geen bus gaat. Kijken hoe dat verloopt. Maar dat vertel ik morgen, of het gelukt is en hoe het gegaan is.
We verwonderen ons te veel
over wat we zelden zien
en te weinig over wat
we alle dagen zien.
Félicité de Genlis
Gisteren op tijd opgestaan en ontbeten in ons onderkomen in het bergdorp Rabanal del Camino. Vervolgens gaan lopen naar de Cruz de Ferro een tocht van ruim 2,5 uur en een hoogte verschil van ruim 700 meter over bergpaadjes. Maar het moest een mooie route zijn. Als we de boekjes zouden volgen was het een middelzware route van ruim 26 km. Maar wij zo eigenwijs als we zijn wilden naar de Cruz en dan weer terug. Nou geen spijt van gehad. Het was mooi wandel weer. Niet koud een waterig zonnetje en helder zicht. Wat een natuurschoon. Je wandelt het dorp uit en komt op een mooi pad tussen bloeiende brem door van ongeveer 1,5 meter hoog. Wit en geel vervolgens voegt zich daar ook nog heide tussen en af en toe mooie orchideeën in de kleur paars... Het is wonderlijk die kleuren pracht en dan ook nog die vergezichten. Mooie landschappen en die stilte is werkelijk om te genieten. Je voelt je soms helemaal alleen op de wereld tot er weer een groep franse caminogangers je pad kruisen die hebben de mond geen ogenblik stil en kakelen wat af. Maar ik versta er toch niets van en wacht wel even tot ze weer voorbij zijn en dan wordt het weer rustig. Had van thuis een paar dingen meegekregen. Van mevr.. Riepma 5 schelpjes en van Vera een mooi hartvormig steentje zelf had ik een stukje hout meegenomen dat ik had gekregen op Schiermonnikoog bij de uitvoering voor altijd pelgrim. Dit alles om bij de Cruz de Ferro neer te
leggen volgens een gebruik dat symboliseert dat je daar de lasten van je af werpt. Nou rond 11.30 uur kwamen we daar aan en Marleen had een vlaggetje uit Zeeland bij zich en een paar klompjes. We hebben alles neergelegd en opgehangen en natuurlijk de nodige foto's gemaakt. Wat een spullen liggen en hangen daar het is toch bijzonder wat daar gebeurt met je en wat mensen daar ook beleven. Het was er vrij rustig, maar gelukkig droog. Er zaten mensen wat voor zich uit te kijken of te picknicken en na een poos zijn Marleen en ik weer terug gegaan naar ons dorp om daar te gaan lunchen en later te gaan slapen. We willen vandaag met de bus naar Villafranca del Bierzo, maar nu blijkt dat er geen bus rijdt. Nou dan maar een taxi. Dat hebben we nog maar 1 keer gedaan. Het hele stuk lopen is met onze zere benen niet te doen. Het is nogal bergachtig en lang de eerste etappe is 26 km en de tweede 32 km nou dan kunt je mij bij elkaar vegen. Dat gaat hem niet worden. Dus maar een taxi als er geen bus gaat. Kijken hoe dat verloopt. Maar dat vertel ik morgen, of het gelukt is en hoe het gegaan is.
We verwonderen ons te veel
over wat we zelden zien
en te weinig over wat
we alle dagen zien.
Félicité de Genlis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten