vrijdag 8 november
Gisteren was er een mooi stukje op TV Noord over de kluizenaar van Warfhuizen.
Broeder Hugo in zijn kluis.
Hier is het allemaal om begonnen.
Onze lieve vrouwe van de besloten tuin. Mensen vanuit vooral Spanje komen helemaal naar Warfhuizen om dit beeld te bekijken. Broeder Hugo zit dit alles vanachter zijn hek in zijn kluis te beschouwen en in stand te houden.
Wat is nu een kluizenaar?
Gisteren was er een mooi stukje op TV Noord over de kluizenaar van Warfhuizen.
Broeder Hugo in zijn kluis.
Hier is het allemaal om begonnen.Onze lieve vrouwe van de besloten tuin. Mensen vanuit vooral Spanje komen helemaal naar Warfhuizen om dit beeld te bekijken. Broeder Hugo zit dit alles vanachter zijn hek in zijn kluis te beschouwen en in stand te houden.
Wat is nu een kluizenaar?
De rooms-katholieke Kluis van Onze Lieve Vrouwe van de Besloten Tuin in Warfhuizen is de jongste van de Nederlandse kluizenarijen, en de enige die op dit moment door een kluizenaar bewoond wordt. De kluis is in 2001 gesticht in de voormalige parochiekerk van Warfhuizen in de provincie Groningen. Na de komst van de 'Bedroefde Moeder van Warfhuizen' is de kapel van de kluis Nederlands noordelijkste Mariabedevaartplaats geworden.
Inhoud
[verbergen]Geschiedenis[bewerken]
De kluis in Warfhuizen bouwt voort op de traditie van de Limburgse en Brabantse kluizenaars die ontstond in de tijd van de contrareformatie. De laatste broeder van die traditie is in 1930 gestorven in deKluis op de Schaelsberg. In tegenstelling tot de meeste kluizen in het buitenland hadden deze kluizen een openbare kapel die vaak een rol speelde in de plaatselijke volks devotie.
Na een geleidelijke neergang sinds de jaren tachtig van de 19e eeuw begon het aantal rooms-katholieke kluizenaars in Europa sinds het einde van de 20e eeuw weer te stijgen. Nederland bleef in eerste instantie bij die ontwikkeling nog wat achter. Wel zijn er altijd leden van kloosterorden geweest die als heremiet leefden, maar de 'kluizenaars zonder meer' waren na 1930 uitgestorven. De oude kluizen stonden leeg en verdwenen grotendeels. Dit was sommige gelovigen een doorn in het oog. In 2001 kon de leegstaande kerk van het Hogelandster dorp Warfhuizen door katholieken worden verworven, en in de travee tegen de toren werd een eenvoudige kluizenaarswoning gerealiseerd, die sindsdien ook door een heremiet (broeder Hugo) bewoond wordt. De rest van het gebouw doet dienst als kluiskapel. De heremiet valt onder het bisdom Groningen-Leeuwarden en heeft zijn eeuwige geloften afgelegd in de handen van de bisschop van dat diocees (op 18 november 2012).
Sinds het Tweede Vaticaans Concilie het kluizenaarsideaal heeft willen doen heropleven is er in de jaren daarna nieuwe (summiere) regelgeving gekomen. In het kerkelijk wetboek, (de Codex Iuris Canonici, can. 603)[1] wordt voor kluizenaars een striktere vorm van afzondering verlangd dan vroeger in Nederland gebruikelijk was. Zodoende is er in Warfhuizen een afgesloten gebied (clausuur) waarbinnen de kluizenaar werkt en bidt. In de kerk is dit zichtbaar door het grote clausuur hek dat het priesterkoor van het schip scheidt.
Ik vond het een mooie reportage en ben zeker van plan om eens naar Warfhuizen te reizen en dit met eigen ogen een te gaan zien.
Gistermiddag was ik bij mijn oud buurvrouw Roos. Zij is vandaag jarig en is 83 jaar geworden.
We kennen elkaar nu al ruim 30 jaar en vergeten elkaar niet. Toen ik bij Roos zat schoten me bijna de tranen in de ogen. Tranen van verdriet over hoe ze daar leeft in het verzorgingshuis waar ze weg wil. Steeds als ik er kom zie ik haar achteruit gaan en zie ik hoe langzaam haar levenslust weg ebt. Een vrouw die verpleegkundige geweest is en altijd heel kwiek met het openbaar vervoer naar haar werk ging. Nu kan ze amper meer lopen en ligt veel op bed. Ze was tegen een kastdeur gelopen en had een erg blauw oog. Het was zo triest om te merken hoe weinig mensen nog naar haar omkijken en hoe ze langzaam weg zakt. Steeds weer zegt ze dat ze weg wil en dat de verpleging bijna niet naar haar omziet. Ik weet niet wat ik er van moet geloven, maar als ik zo in haar kamer rond kijk geloof ik het wel. Ba ik was er naar van en heb haar beloof om de volgende maand weer op bezoek te komen.
Toen ik het verhaal van broeder Hugo zo zag moest ik gelijk aan Roos denken en aan het feit hoe zij daar leeft.
Jammer dat mensen zo naar hun einde van hun leven sukkelen.
Ondanks alles hoop ik dat er toch nog een paar mensen aan Roos denken en haar opbellen en als het mogelijk is langs komen voor haar verjaardag.
Ik ben gisteren geweest en ga vandaag naar Ameland om daar de kunst te bewonderen.
Een fijne dag allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten