Hopelijk wordt de nieuwe bewoner(ster) er gelukkig van. Sommige zaken waar moeder zo trots op was, maar wij konden er niets mee. Hopelijk vindt die ander het ook mooi en drinkt, eet of geniet die er ook van.
Alles meenemen lukt niet en nu krijgt het nog weer een bestemming.
Dit was het de kamer dicht, de zorg nog de hand geschud en dat was het dan.
Ik kan wel gek worden van verdriet, maar dat zou moeder nooit gewild hebben. Zelf vond ze me altijd een aansteller als ik weer eens een traan liet. Huilen dat doe je niet was haar mening. Ik denk maar het verdriet moet er uit en dus laat ik ze de vrije loop. Nou het lucht echt op.
Tranen van verdriet
vallen op m'n blad
ik ben moe, ben het zat
ik wil het niet
Tranen van verdriet
rollen over m'n wang
ik ben zo bang
dat iemand het ooit ziet
Tranen van verdriet
om wat er is gebeurd
m'n leven is verkleurd
door wat zij achterliet
Dag lieve mam je zit in mijn hart.
2 opmerkingen:
Laat maar gaan, die tranen, dat verdriet. Verwerken heet dat en wat is er nu belangrijker dan dit te verwerken.... pas dan kan je verder, pas dan kan je vooruit
ben het helemaal eens met de vorige schrijfster.
mijn complimenten trouwens voor dit mooie blog Bert.
Een reactie posten