De kathedraal van Santo Domingo de la Calzada was zeer bijzonder en indrukwekkend. Het is deels romaans en gotisch en er zitten elementen van de barok in. De apsis van het koor is romaans de kooromgang en het noordelijke dwarsschip zijn voorzien van prachtige kapitelen en het renaissancehoogaltaar is bijzonder. De vrijstaande barokke klokkentoren stamt uit de 18e eeuw Er is een mausoleum van de heilig onder de vloer van de kerk en die kun je via een trap bereiken. Waarom die haan en die kip daar gehouden worden? Nou dat zit zo;
Het is net een sprookje; Er was eens een echtpaar uit duitsland met hun zoon op weg naar Santiago. Toen zij overnachten wilde de dienstmeid iets met hun zoon beginnen, maar die was daar niet van gediend. Toen heeft die meid een zilveren beker in zijn bagage gestopt uit wraak en toen ze wilden vertrekken heeft die meid alarm geslagen. Vervolgens is de zoon veroordeeld wegens diefstal en opgehangen. Zijn ouders zijn toch doorgereisd naar Santiago en zijn daar hun nood gaan klagen bij de apostel. Toen ze op de terugweg weer door Santo Domingo kwamen zagen ze tot hun grote vreugde dat hun zoon nog leefde; de apostel had hem al die tijd enkele weken lang ondersteund, zodat hij niet kon stikken. Nadat de jongeman was bevrijd, snelde iemand naar de bisschop om hem van het wonder in kennis te stellen. Deze wilde juist beginnen te eten, de maaltijd bestond uit een gebraden haan en een kip. Hij hoorde het verhaal ongelovig aan en riep: Dit beest hier zal nog eerder vleugels krijgen dan dat zoiets waar kan zijn. En onmiddellijk kregen de haan en de kip vleugels; de haan kraaide en de twee vlogen van de borden af. Nou en sinds dien worden er een kip en een haan in de kerk gehouden. Is dit nu geen mooi verhaal? We zijn nog op de toren geklommen en hebben even over de stad gekeken.
Het weer werd alsmaar slechter en het regende en bleef maar regenen. We hebben alles eens goed bestudeerd en zijn tot de conclusie gekomen dat we met de bus door gingen naar Burgos. Dit werd ons ook ingegeven door een voorval. Toen we in Najera in de bus stapten stond er een jonge vrouw uit duitsland bij de bus en zij moest stoppen. Ze had ontstoken benen en kon niet verder. Wij zijn nog steeds ongeschonden en willen dat ook zo houden. de vrouw moest huilen toen wij in Santo domingo uit stapten. Maar ze zag iemand anders weer instappen en die hadden wij ook al ontmoet, maar die kon haast helemaal niet meer lopen. Nou als je zo een pelgrimstocht wil volbrengen dan is het echt een lijdens weg. Vooral de tocht naar Burgos gaat over wegen die direkt langs de snelweg gaan
en dan met regen het is een barre tocht. Dus wij in de bus naar Burgos een indrukwekkende stad, dat konden we al zien vanuit de bus.
Burgos is in de vroege middeleeuwen gesticht. Het was een koningsstad, een centrum van handel en de zetel van de Mesta, de machtige vereniging van wolhandelaren, die koninklijke privilleges genoot. De stad heeft een belangrijke rol gespeeld in het leven van El Cid Campeador, de mythische nationale held van Spanje, Hij en zijn echtgenote zijn bijgezet in de kathedraal. Het is een stad met hoge huizen, waarvan de balkons zijn voorzien van glas (miradores) wij zouden zeggen erkers. De poorten, pleintjes en steegjes, de doorkijkjes naar de rivier, waar de hoge torens van de gotische kathedraal bovenuit steken. Toen we uit de bus stapten regende het nog steeds en zijn we eerst maar eens op zoek gegaan naar een onderkomen. Die hebben we snel gevonden midden in het historische centrum. Het was net op tijd want er was veel vraag naar kamers omdat het maar 5 graden was willen de pelgrims graag een warm onderkomen en zoeken ze in plaats van een Refugio een hotel. Nou dit hotel hebben wij maar gelijk voor 2 nachten vastgelegd. Nog even wat afgedongen en klaar was Kees voor 118 euro. Vervolgens zijn we met een touristentreintje een uur door de stad gereden en hebben onderweg uitleg gekregen over de bijzonderheden. We zijn nog even in de kathedraal geweest, maar daar moet je de tijd voor nemen en dat doen we dan ook morgen. Tot zover maar weer.
Wat zich gaande voltrekt
in de ziel van de pelgrim is
niet een toenemend verlangen
naar het bereiken van zijn reisdoel,
niet het vinden van het heilige
aan het einde van zijn bedevaart,
maar zijn overgave aan de ruimte,
aan de kiezels op zijn pad,
zijn besef van niet-weten,
zijn afdalen in de leegte
Catharina Visser
Geen opmerkingen:
Een reactie posten