Een goed begin is het halve werk. Dus met de auto naar Beilen daar de bus gepakt en in Westerbork uitgestapt om vervolgens koffie te gaan drinken met appelgebak en slagroom.
Abdij Westerburcht leent zich daar uitstekend voor. Ook op een door de weekse dag in november was het een warm welkom.
Die appelgebak en koffie viel er dan ook goed in.
Vervolgens gingen we op stap om 10.30 uur mistig en koud, maar door het flink doorstappen hadden we geen centje pijn. Langs de Pieterberg en dan vraag je je af als Pieterpad loper wat is dit? Ik ken wel de pieterberg bij Maastricht, maar wat is dit. Nou Google biedt uitkomst.
„De Pieterberg”
Welkom op de website van „De Pieterberg” in Westerbork.
„De Pieterberg” is aan het begin van de jaren veertig gebouwd. Het kamp werd gebruikt om een groep mannen van de Nederlandsche Arbeidsdienst te huisvesten. Tegen het eind van de oorlog werd „De Pieterberg” gebruikt als gevangenenkamp, en na de oorlog werden er veroordeelde NSB-leden opgesloten.
Van 1951 tot 1962 was „De Pieterberg” een woonoord voor Molukse gezinnen. In 1951 zijn veel instellingen die eigendom waren van het rijk omgebouwd tot dergelijke woonoorden, en „De Pieterberg” was er één van. De bedoeling was dat de Molukkers na korte tijd naar Indonesië zouden terugkeren. Begin jaren zestig was het inmiddels wel duidelijk dat dat niet zou gebeuren, en werden de bewoners van de woonkampen verplaatst naar woonwijken.
 |
| Prentbriefkaart, ca. 1965. Coll. auteur. |
Na het vertrek van de Molukkers werd de gemeente Westerbork eigenaar van het terrein van „De Pieterberg”. Een Rotterdamse exploitatiemaatschappij, Ostoerio, kreeg „De Pieterberg” in dertigjarige erfpacht en verbouwde de barakken tot vakantiewoningen. Dhr. Pardoen uit Utrecht werd aangesteld als beheerder.
In 1969 trok Ostoerio zich terug en kwam de exploitatie in handen van dhr. en mevr. Pardoen. Vanwege gezondheidsproblemen moest dhr. Pardoen er na 1977 mee stoppen. Hij overleed op 24 januari 1978, enkele weken na de overdracht (op 1 januari 1978) aan zijn dochter en schoonzoon, dhr. en mevr. van Kampen.
In 1985 werden dhr. en mevr. van Zantvoort de laatste eigenaar van het vakantiecentrum „De Pieterberg”. De erfpacht verliep in 1992. „De Pieterberg” werd toen al enkele jaren gebruikt voor de opvang van asielzoekers. Dat duurde nog tot 1994, daarna sloot „De Pieterberg” voorgoed.
Na dit stukje geschiedenis zijn we langs het Scharreveld gelopen een uitgestrekt heide gebied met de Boekweiten plas.
Vervolgens kwamen we in Makkum een leuk gehucht niet te verwarren met de mooie plaats in Friesland.
En dat op naar Terhorst.
en via het Terhorsterzand naar Spier.
Een prachtig natuurgebied.
En dan kom je in Spier. Je vliegt er vaak langs met de auto over de snelweg A28 maar hier stop je nooit hooguit een keer bij van der Valk aan de andere kant van de snelweg. Wat een bedrijvigheid hier. Hotel de Woudzoom van de Keten Best West en een heus kasteel. Nou kasteel het heet zo en ziet er wel een beetje kasteel achtig uit. Het is een groot zalen centrum. Toen wij er langs liepen kwam er net een grote groep mensen uit die weer in de bus gingen.
Nog even op de kruising gekeken naar de borden met de geschiedenis van de streek en het dorp. Leuk gedaan. Er stond ook een bord met een gedicht van Roel Reijntjes, daar heb ik wel herinneringen aan tijdens zijn optredens in het theater tijdens een drenthsprogramma. Het was ook nog een toepasselijk gedicht op delen. We hadden geen regen dat niet.
Tussen Spier en Wiester.
Het regende zo zacht, maor ach wat zung de liester!
ik kuierde de weg - de straot van Spier naor Wiester,
een jonge ree, nesgierig, met amandelogen
sprung dartel daansend vort met arabeskenbogen.
De veenties in de heide, die leken grauw te kieken
een beetien hemelsblauw, dat zul heur beter lieken
en in de stille bos zag ik an beide kanten
as trotse maharadja's de kleurige fazanten
En in de barkenbomen, daor buitelden de mezen
Lachten mij oet en tsjilpten: Ja, wij verkaort bij dezen,
hij is beslist niet wies, die kerel in de regen,
dat is een vrömde mens, daor langs des heren wegen!"
Maor ik gunk aal maor wieder en achtte niet de regen,
al glum het natte asfalt mij streng en recht integen:
want ach hij zung veur mij, allén veur mij, die liester,
daor an die stille weg, de straot van Spier naor Wiester.
Leuk om zoiets te lezen na een wandeling van Westerbork langs Wiester naar Spier.
Vrijdag wandelen van Spier naar Ruinen. Over de grote stille heide het Dwingelderveld met schaapskudde en sterrenwacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten