De uitvaart van tante Sannie.
Susanna Twickler - Fehrmann.
Ze is 91 jaar oud geworden, een gezegende leeftijd.
Vorige woensdag heb ik nog even met haar kunnen spreken en nu overleden.
Ze was de vrouw van mijn oom Roelf, een broer van mijn vader.
Oom Roelf is op 12 januari 2002 overleden
Ben zo af en toe even bij tante Sannie langs geweest en dat stelde ze erg op prijs.
We konden altijd even gezellig met elkaar praten.
Vroeger zijn we veel met elkaar opgetrokken, we gingen als gezinnen met elkaar op vakantie en op zondagen trokken we er vaak even op uit.
Zo vergaat de tijd......maar gelukkig de herinneringen blijven.
Onze vakantie in Oostenrijk.
Onze zondagen bij de Hilterberg aan het kanaal aldaar.
Even zo gezellig met elkaar koffie drinken.
Het is nu nog een keer koffie drinken, maar dan in het Crematorium en elkaar daar de hand schudden.
Het afscheid van tante Sannie.
Boven aan de rouwkaart staat:
Niemand leeft voor zichzelf
Niemand sterft voor zichzelf
Wij leven en sterven voor God onze Heer
Aan hem behoren wij toe
Ik wens de kinderen Bina, Anna en Bert, alle partners, kleinkinderen en achterkleinkinderen van tante Sannie veel sterkte toe met het dragen en verwerken van dit verlies.
Ter afsluiting een gedicht over het verdriet van nabestaanden.
We staan niet altijd stil bij het woord "samen"
Maar het is een groot gemis als "samen" uit je leven is
Nog zoveel samen willen doen
Nog zoveel willen delen
Ineens is er geen toekomst meer
maar enkel nog verleden...
Wij willen je de rust gunnen,
Al is vol droefheid ons hart.
Jou lijden zien en niet kunnen helpen
Dat was onze smart.
Stil ben je van ons heengegaan
je hebt altijd voor ons klaargestaan
geborgenheid en liefde heb je ons gegeven
zo was je hele leven
je was een schat voor ons allen
je te moeten missen zal ons zwaar vallen
Samen plezier, samen op reis
samen een éénheid, samen eigenwijs
samen kwaad en samen goed
samen verdriet en samen weer moed
nu verder zonder haar, dat doet pijn
te weten nooit meer samen te zijn
Mijn liefde blijft aanwezig en zal niet worden uitgeblust
Maar er is geen hand meer in de mijne geen mond meer die mij kust
Geen lach meer in de verte en geen streling door mijn haar
Niet meer samen zitten en kijken naar elkaar
Onwerkelijk is nog het gemis
maar ik moet nu leven met hoe eenzaam, eenzaam is
Susanna Twickler - Fehrmann.
Ze is 91 jaar oud geworden, een gezegende leeftijd.
Vorige woensdag heb ik nog even met haar kunnen spreken en nu overleden.
Ze was de vrouw van mijn oom Roelf, een broer van mijn vader.
Oom Roelf is op 12 januari 2002 overleden
Ben zo af en toe even bij tante Sannie langs geweest en dat stelde ze erg op prijs.
We konden altijd even gezellig met elkaar praten.
Vroeger zijn we veel met elkaar opgetrokken, we gingen als gezinnen met elkaar op vakantie en op zondagen trokken we er vaak even op uit.
Zo vergaat de tijd......maar gelukkig de herinneringen blijven.
Het is nu nog een keer koffie drinken, maar dan in het Crematorium en elkaar daar de hand schudden.
Het afscheid van tante Sannie.
Boven aan de rouwkaart staat:
Niemand leeft voor zichzelf
Niemand sterft voor zichzelf
Wij leven en sterven voor God onze Heer
Aan hem behoren wij toe
Ik wens de kinderen Bina, Anna en Bert, alle partners, kleinkinderen en achterkleinkinderen van tante Sannie veel sterkte toe met het dragen en verwerken van dit verlies.
Ter afsluiting een gedicht over het verdriet van nabestaanden.
We staan niet altijd stil bij het woord "samen"
Maar het is een groot gemis als "samen" uit je leven is
Nog zoveel samen willen doen
Nog zoveel willen delen
Ineens is er geen toekomst meer
maar enkel nog verleden...
Wij willen je de rust gunnen,
Al is vol droefheid ons hart.
Jou lijden zien en niet kunnen helpen
Dat was onze smart.
Stil ben je van ons heengegaan
je hebt altijd voor ons klaargestaan
geborgenheid en liefde heb je ons gegeven
zo was je hele leven
je was een schat voor ons allen
je te moeten missen zal ons zwaar vallen
Samen plezier, samen op reis
samen een éénheid, samen eigenwijs
samen kwaad en samen goed
samen verdriet en samen weer moed
nu verder zonder haar, dat doet pijn
te weten nooit meer samen te zijn
Mijn liefde blijft aanwezig en zal niet worden uitgeblust
Maar er is geen hand meer in de mijne geen mond meer die mij kust
Geen lach meer in de verte en geen streling door mijn haar
Niet meer samen zitten en kijken naar elkaar
Onwerkelijk is nog het gemis
maar ik moet nu leven met hoe eenzaam, eenzaam is
Geen opmerkingen:
Een reactie posten