vrijdag
Ik kreeg een artikel uit Trouw aangereikt van Ellen mijn oud OR-Collega van de GGZ.
Ellen zei hier een artikel van een zuster uit het Klooster in Megen.
Ik ben het gaan lezen en vond het prachtig om het te lezen wat de zuster overwoog om in het klooster te gaan. Heb nu vele dagen tegenover haar gezeten in de kapel en tijdens het eten. Mooi om dan te lezen wat haar beweegt en wie zei is. Ik wil jullie het artikel niet onthouden en hierbij geef ik de essentie weer.
Op haar zevende valt Véronique Maas in slaap met een brief naast haar kussen. Voor haar vader en moeder, die 's avonds laat altijd nog even bij haar komen kijken. Met zwarte stift is er in kinderhandschrift geschreven: "Ik wil het klooster in ". Die middag had Véronique op tv een film gezien over Franciscus van Assisi en zijn goede vriendin Clara, die in de dertiende eeuw allebei een eigen klooster begonnen.
"Dat wilde ik ook."
Toen ze op haar twintigste intrad was Véronique, vanaf dan zuster Emmanuël, de jongste non van Nederland. Nu, tien jaar later, woont ze nog steeds opgesloten tussen de muren van het klooster in Megen, vlak langs de Maas. Een gracht en een oude muur belemmeren het zicht op de abdij vanaf de straat - en andersom. Tot in de jaren zestig waren de ramen voorzien van tralies, met naar buiten gerichte ijzeren punten. Die zijn inmiddels verwijderd. Het klooster is nu ook open voor gasten.
Vijf keer per dag, 365 dagen per jaar, komen de twintig zusters van Megen samen in de kapel. Donkere habijten, ijl gezang, zelfs tijdens maaltijden geen woord mogen zeggen: alsof je de filmset van "The Sound of Music"oploopt. Bij wijze van croutons serveren de nonnen hostiesnippers in de soep. Stervormige restjes die overblijven uit de hostiebakkerij - nadat de rondjes uit een lap deeg gestanst zijn. Niet omdat er iets heiligs aan de hand zou zijn met de snippers. Hosties worden door een priester gewijd tot lichaam van Christus. De snippers moeten op omdat de zusters matigheid hoog houden. Franciscus van Assisi ruilde zijn comfortabele bestaan als Italiaanse koopmanszoon in voor een leven in armoede - en dus proberen zijn vrouwelijke volgelingen tot op de dag van vandaag niet te verspillen. De nonnen in Megen leven zwijgend. Alleen 's morgens praten ze een kwartier, 's middags een half uur, een keer per week is er 'huiskapittel': een vergadering over het werk, en eens per zes weken is er een gesprek over kwesties van zusters onderling.
Morgen meer uit dit artikel.
Een fijne dag allemaal.
Ik kreeg een artikel uit Trouw aangereikt van Ellen mijn oud OR-Collega van de GGZ.
Ellen zei hier een artikel van een zuster uit het Klooster in Megen.
Ik ben het gaan lezen en vond het prachtig om het te lezen wat de zuster overwoog om in het klooster te gaan. Heb nu vele dagen tegenover haar gezeten in de kapel en tijdens het eten. Mooi om dan te lezen wat haar beweegt en wie zei is. Ik wil jullie het artikel niet onthouden en hierbij geef ik de essentie weer.
Ik wilde of het leger in, of het klooster.
Marije van Beek in gesprek met zuster Emmanuël
Op haar zevende valt Véronique Maas in slaap met een brief naast haar kussen. Voor haar vader en moeder, die 's avonds laat altijd nog even bij haar komen kijken. Met zwarte stift is er in kinderhandschrift geschreven: "Ik wil het klooster in ". Die middag had Véronique op tv een film gezien over Franciscus van Assisi en zijn goede vriendin Clara, die in de dertiende eeuw allebei een eigen klooster begonnen.
"Dat wilde ik ook."
Toen ze op haar twintigste intrad was Véronique, vanaf dan zuster Emmanuël, de jongste non van Nederland. Nu, tien jaar later, woont ze nog steeds opgesloten tussen de muren van het klooster in Megen, vlak langs de Maas. Een gracht en een oude muur belemmeren het zicht op de abdij vanaf de straat - en andersom. Tot in de jaren zestig waren de ramen voorzien van tralies, met naar buiten gerichte ijzeren punten. Die zijn inmiddels verwijderd. Het klooster is nu ook open voor gasten.
Vijf keer per dag, 365 dagen per jaar, komen de twintig zusters van Megen samen in de kapel. Donkere habijten, ijl gezang, zelfs tijdens maaltijden geen woord mogen zeggen: alsof je de filmset van "The Sound of Music"oploopt. Bij wijze van croutons serveren de nonnen hostiesnippers in de soep. Stervormige restjes die overblijven uit de hostiebakkerij - nadat de rondjes uit een lap deeg gestanst zijn. Niet omdat er iets heiligs aan de hand zou zijn met de snippers. Hosties worden door een priester gewijd tot lichaam van Christus. De snippers moeten op omdat de zusters matigheid hoog houden. Franciscus van Assisi ruilde zijn comfortabele bestaan als Italiaanse koopmanszoon in voor een leven in armoede - en dus proberen zijn vrouwelijke volgelingen tot op de dag van vandaag niet te verspillen. De nonnen in Megen leven zwijgend. Alleen 's morgens praten ze een kwartier, 's middags een half uur, een keer per week is er 'huiskapittel': een vergadering over het werk, en eens per zes weken is er een gesprek over kwesties van zusters onderling.
Morgen meer uit dit artikel.Een fijne dag allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten