10 maart

zondag 
vervolg van het artikel in Trouw over zuster Emmanuël.

De stilte werpt je helemaal terug op jezelf. Er is geen enkele vorm van afleiding. Daarvan had ik me van tevoren niet kunnen indenken hoe confronterend dat is.

Wanneer erger jij je aan de andere nonnen?

Het blijft even stil. Dan: "Ik erger me best vaak aan andere zusters. Als iemand de kantjes er van afloopt, vind ik dat niet kunnen. Maar goed, dat soort irritaties zeggen net zoveel over mijzelf. Misschien wel meer."

Eigenlijk is een klooster een laatste restant van een samenleving die niet 'ik'maar 'wij' hoog hield.

"Het woord 'restant'vind ik niet fijn. Toen Clara met de orde begon waren er immense standsverschillen, waar zij in haar klooster lak aan had. Contrast met de buitenwereld is er altijd geweest. Dat wil nog niet zeggen dat we daarom zouden verdwijnen. In een individualistische maatschappij kies je mensen uit die bij je passen. Wij laten zien dat het ook anders kan. Ik kies voor de gemeenschap. Maar er zijn mensen bij die ik van mijn leven niet zou hebben uitgekozen. Dat we toch in liefde met elkaar leven is een soort godsbewijs."

Waarom het klooster ingaan als je ook voor de voedsel bank kunt werken, of in een weeshuis in India?

"Natuurlijk, er is zoveel in de wereld waar ik iets aan zou willen doen: armoede, honger. In gebed kun je er voor iedereen zijn. Dit is mijn weg. Hier moet ik zijn. Zo voelt het. "

Van bidden weet je niet of het helpt.

"Nee. Als ik ergens voor bid, en als wat ik vroeg gebeurt, kan ik nog niet zeggen dat het is vanwege mijn gebed. Iemand die voor de klas staat of achter een bureau werkt ziet resultaat van zijn werk - hoe klein ook. Ik niet. Het is niet aan te wijzen. Mijn zus zei over mijn intreden ook zoiets. Ze ziet het nu van mijn leven niet in. "

Au. Wat zei u?

"Ik snap wel wat ze bedoelt. Eerst zei ik altijd: ons leven heeft misschien geen nut, maar wel zin. Dat zou ik niet meer zo zeggen. Want in wezen verklein je God daarmee tot een antwoord op de vraag naar de zin van een mens. 

Alsof God niet veel eerder naar ons vroeg. 

Na dit inzicht dacht ik wel: Goh, nu weet ik helemaal niet meer wat ik over het nut of de zin van ons leven moet zeggen. Ja, behalve dat we mensen aan God herinneren door onze stille aanwezigheid."

Tot zover het artikel. 

Mooi om te lezen en het op je in te laten werken als je er geweest bent en een aantal dagen in stilte met de zuster hebt mogen doorbrengen. 

Als afsluiting nog even een stukje gregoriaans. 

Een fijne zondag allemaal.