Zondag 10 april 2016
Ben weer thuis......na een prachtige bootreis met de Zonnebloem.
Wat is dat toch een prachtige organisatie en wat fijn dat ik daar zo af en toe voor mag werken.
Mijn taak........de afwaskeuken en daar geniet ik van. Het is zwaar werk en hard werken maar ondanks dat is het de hele dag genieten. Genieten van de gasten, want daar doe je het voor natuurlijk, maar ook genieten van het uitzicht, de samen werking met de andere vrijwilligers en het personeel van de keuken. In de afwaskeuken heb je daar veel mee van doen, want je moet alle spullen die schoon zijn weer op de plek zetten waar het hoort. Anders moeten zij zich het apezuur zoeken
We begonnen de reis zoals altijd in Arnhem. Toen ik aan kwam lopen vanaf het station zag ik hem al liggen......de boot waar ik een aantal dagen op mag verblijven. De Henry Dunant lag er voor en eigenlijk zijn we de hele week met elkaar opgevaren.
Onderweg begreep ik dat de Henry Dunant te koop staat en dat ze hem uit de vaart nemen.
Het rode kruis wil en gaat andersoortige vakanties houden.
Ze voeren nu de zelfde route als wij. Arnhem naar Keulen langs het mooiste stuk van de Rijn de Romantische Rijn met zijn prachtige burchten en de steile oevers van de Rijn langs de Loreley en langs het enorme Niederwald Denkmal om uiteindelijk in Rüdesheim aan te komen.
Wie kwam daar in Rüdesheim ook weer aan, de Henry Dunant. Er was eerst sprake van dat zij naast ons kwamen liggen en dat de gasten door onze boot moesten om aan wal te gaan, maar dat is op het laatste moment anders geregeld.
We vertrokken op tijd vanuit Arnhem en wie was aan boord? Frans Duijts, ik zag iets maar dacht die man zit toch niet in een rolstoel.
Er waren ook allerlei mensen aan boord met camera's en geluid.
En ja hoor het bleek hem wel te zijn. Hij was helemaal ingepakt en zat in een rolstoel om van daaruit te vertellen hoe het voelt om in een rolstoel te zitten. Het was voor een uitzending van omroep Gelderland die een aantal zondagavonden rond de klok van 18 uur een uitzending verzorgen over de Zonnebloem. Hij is met zijn gevolg in de loop van de avond weer van boord gegaan en wij zijn die nacht doorgevaren om rond de klok van 12 uur aan te komen in Keulen. Daar heb ik een gast mogen begeleiden naar de Dom, want dat was een wens van hem en zijn vrouw.
Het regende behoorlijk, maar meneer en mevrouw waren niet bang om nat te worden en met een poncho was het goed te doen.
We hebben de Dom grondig bekeken en daar waar het kon wilden meneer en mevrouw graag bidden en in de Maria kapel hebben we met elkaar kaarsjes ontstoken.
De reliekschrijn van de drie koningen. Alleen al een juweel om te bewonderen.
De prachtige glas en lood ramen ....we kregen er niet genoeg van.
's Avonds ben ik nog even van boord gegaan en heb ik alleen even genoten van de prachtig verlichte dom. Het was een sprookje.
De volgende ochtend vertrok de boot al weer op tijd om naar Rüdesheim te varen.
Voorbij Braubach en Boppard. Mij werd een gast toebedeeld die alleen maar een grote en sterke man mee wilde. Helaas had ze op de loopplank in Keulen niet zo'n goede ervaring gehad. De plank was glad en de vrijwilligster was klein maar dapper. Helaas vielen ze beide om en gelukkig niet in het water, vrijwilligster een paar flinke builen op haar hoofd en deze mevrouw gekneusde ribben en een blauwe plek op haar hoofd. Ik ben als een gorilla op haar afgelopen en gelijk goed bevonden.
We hebben een fijne middag beleefd in Rüdesheim mevrouw werd moe en dus zijn we weer naar de boot gegaan en daar wilde ze graag dat ik haar naar bed bracht.
Even rusten was haar verzoek. Toen ze in bed lag kwam er een diepe zucht en de tranen liepen over haar wangen van dankbaarheid. Dat is toch een beloning die je niet alle dagen krijgt.
Dan denk ik altijd en daar doe je het voor.
Een Rüdesheimer Kaffee valt niet te versmaden.
Donderdag ochtend is de boot weer op tijd vertrokken en is de terugreis aanvaard. Koblenz was het einddoel daar zouden we rond de middag aankomen en dat lukte ook weer.
Koblenz is prachtige stad. Mijn gast wilde alleen maar inkopen doen en dus heb ik hem rondgereden in de rolstoel door die stad. Heb mijn 10.000 stappen wel gehaald die dag.
Het station van de Kabelbaan stond in volle pracht door de bloeiende tulpen.
Het leuke was dat Max en ik daar vorig jaar waren en we hebben gezien dat ze de bollen planten. Duizenden bollen en wat dacht je, ze bloeiden nu zo mooi. De kabel baan is gebouw ter gelegenheid van een tuinbouwshow hij overbrugt een afstand van 890 meter over de Rijn en gaat naar 112 meter hoog naar de vesting Ehrenbreitstein....hebben Max en ik vorig jaar bekeken een prachtig museum.
Vrijdagochtend zijn we weer op tijd vertrokken richting Bonn.
Zo laat je Koblenz achter je en zit je te eten in het restaurant met dit uitzicht dan zijn van die geluksmomenten.
In Bonn was ik nog nooit geweest, we rijden er altijd langs en nemen niet de moeite om er eens te gaan kijken. Dus dit was mijn kans, maar...........
Helaas moest ik donderdag nacht afscheid nemen van mijn collega omdat zij door familie omstandigheden het schip moest verlaten. Haar man heeft haar opgehaald en rond 24 uur hebben ze de reis naar Nederland aanvaard. Gerie wil ik dan ook nog speciaal bedanken voor de fijne samenwerking die ik mocht ervaren. En langs deze weg wil ik haar condoleren met het overlijden van haar schoonmoeder. die vrijdag avond is overleden.
Ik heb gevraagd aan de leiding of ik 's middags vrij mocht van passagieren en dat is gelukt.
Had ik even meer tijd om zaken te regelen die nog gedaan moesten worden en om even tijd voor mezelf te nemen.
Na gedane arbeid heb ik een wandeling gemaakt door een stukje van de stad en mezelf beloof om op een ander moment nog eens terug te komen. Hier onder een kleine impressie van de stad.
"s avond moesten we extra ons best doen omdat we een Galadiner kregen maar dat ook aan de gasten moesten serveren.
De bemanning had bedacht dat we dat wel varende konden doen en dat dit de sfeer zou verhogen en dat is volgens mij goed gelukt als ik naar al die glinster oogjes keek.
Het was een spektakel met de ijstaarten die met vuurwerk worden binnen gedragen en dan de kapitein die heel geinig doet en af en toe met het ijs in het rond gooit. Benieuwd naar hoe dat was? Op mijn facebook pagina staat een filmpje van ongeveer 5 minuten. Zo ook van de afwas die ik draaide.
Na de afwas rust gezocht want zaterdagochtend was het vroeg opstaan. Voor die tijd de hut opruimen, bedden afhalen en alles netjes achterlaten.
De boot legde rond 7 uur weer aan en de laatste etappe van de afwas kon beginnen.
De klompen en de afvoerputjes moesten nog even door de machine alles leeg laten lopen en schoon maken en de klus zat er op. Onder tussen vertrokken de gasten en wij als vrijwilligers verlieten de boot rond 11 uur en om 15 uur was ik weer thuis.
Moe maar voldaan. Zaterdagavond ben ik rond 22 uur op bed gegaan en heb geslapen tot 8 uur.
Was ook nodig. Nu is het nagenieten van alles. En is het wachten op een volgende vraag of ik mee wil werken.
Wat me deze reis erg is opgevallen dat er veel mensen voor de eerste keer mee gingen en niet door hadden dat ze zo hard moesten werken. Maar goed dat hebben ze gemerkt en de inzet was van iedereen geweldig. Wat kun je toch veel met elkaar en voor elkaar betekenen.
Tot zover mijn verslag over mijn belevenissen van de afgelopen week DE WIJNREIS MET HET MOTORSCHIP DE ZONNEBLOEM. De komende week is nog een verrassing wat die ons gaat brengen. Daarover verhaal ik volgende week zondag wel. Ik sluit af met het mooie lied over de Loreley. Een fijne week allemaal.
Ben weer thuis......na een prachtige bootreis met de Zonnebloem.
Wat is dat toch een prachtige organisatie en wat fijn dat ik daar zo af en toe voor mag werken.
Mijn taak........de afwaskeuken en daar geniet ik van. Het is zwaar werk en hard werken maar ondanks dat is het de hele dag genieten. Genieten van de gasten, want daar doe je het voor natuurlijk, maar ook genieten van het uitzicht, de samen werking met de andere vrijwilligers en het personeel van de keuken. In de afwaskeuken heb je daar veel mee van doen, want je moet alle spullen die schoon zijn weer op de plek zetten waar het hoort. Anders moeten zij zich het apezuur zoeken
We begonnen de reis zoals altijd in Arnhem. Toen ik aan kwam lopen vanaf het station zag ik hem al liggen......de boot waar ik een aantal dagen op mag verblijven. De Henry Dunant lag er voor en eigenlijk zijn we de hele week met elkaar opgevaren.
Onderweg begreep ik dat de Henry Dunant te koop staat en dat ze hem uit de vaart nemen.
Het rode kruis wil en gaat andersoortige vakanties houden.
Ze voeren nu de zelfde route als wij. Arnhem naar Keulen langs het mooiste stuk van de Rijn de Romantische Rijn met zijn prachtige burchten en de steile oevers van de Rijn langs de Loreley en langs het enorme Niederwald Denkmal om uiteindelijk in Rüdesheim aan te komen.
Wie kwam daar in Rüdesheim ook weer aan, de Henry Dunant. Er was eerst sprake van dat zij naast ons kwamen liggen en dat de gasten door onze boot moesten om aan wal te gaan, maar dat is op het laatste moment anders geregeld.
We vertrokken op tijd vanuit Arnhem en wie was aan boord? Frans Duijts, ik zag iets maar dacht die man zit toch niet in een rolstoel.
Er waren ook allerlei mensen aan boord met camera's en geluid.
En ja hoor het bleek hem wel te zijn. Hij was helemaal ingepakt en zat in een rolstoel om van daaruit te vertellen hoe het voelt om in een rolstoel te zitten. Het was voor een uitzending van omroep Gelderland die een aantal zondagavonden rond de klok van 18 uur een uitzending verzorgen over de Zonnebloem. Hij is met zijn gevolg in de loop van de avond weer van boord gegaan en wij zijn die nacht doorgevaren om rond de klok van 12 uur aan te komen in Keulen. Daar heb ik een gast mogen begeleiden naar de Dom, want dat was een wens van hem en zijn vrouw.
Het regende behoorlijk, maar meneer en mevrouw waren niet bang om nat te worden en met een poncho was het goed te doen.
We hebben de Dom grondig bekeken en daar waar het kon wilden meneer en mevrouw graag bidden en in de Maria kapel hebben we met elkaar kaarsjes ontstoken.
De reliekschrijn van de drie koningen. Alleen al een juweel om te bewonderen.
De prachtige glas en lood ramen ....we kregen er niet genoeg van.
's Avonds ben ik nog even van boord gegaan en heb ik alleen even genoten van de prachtig verlichte dom. Het was een sprookje.
De volgende ochtend vertrok de boot al weer op tijd om naar Rüdesheim te varen.
Voorbij Braubach en Boppard. Mij werd een gast toebedeeld die alleen maar een grote en sterke man mee wilde. Helaas had ze op de loopplank in Keulen niet zo'n goede ervaring gehad. De plank was glad en de vrijwilligster was klein maar dapper. Helaas vielen ze beide om en gelukkig niet in het water, vrijwilligster een paar flinke builen op haar hoofd en deze mevrouw gekneusde ribben en een blauwe plek op haar hoofd. Ik ben als een gorilla op haar afgelopen en gelijk goed bevonden.
Even rusten was haar verzoek. Toen ze in bed lag kwam er een diepe zucht en de tranen liepen over haar wangen van dankbaarheid. Dat is toch een beloning die je niet alle dagen krijgt.
Dan denk ik altijd en daar doe je het voor.
Een Rüdesheimer Kaffee valt niet te versmaden.
Donderdag ochtend is de boot weer op tijd vertrokken en is de terugreis aanvaard. Koblenz was het einddoel daar zouden we rond de middag aankomen en dat lukte ook weer.
Koblenz is prachtige stad. Mijn gast wilde alleen maar inkopen doen en dus heb ik hem rondgereden in de rolstoel door die stad. Heb mijn 10.000 stappen wel gehaald die dag.
Het station van de Kabelbaan stond in volle pracht door de bloeiende tulpen.
Het leuke was dat Max en ik daar vorig jaar waren en we hebben gezien dat ze de bollen planten. Duizenden bollen en wat dacht je, ze bloeiden nu zo mooi. De kabel baan is gebouw ter gelegenheid van een tuinbouwshow hij overbrugt een afstand van 890 meter over de Rijn en gaat naar 112 meter hoog naar de vesting Ehrenbreitstein....hebben Max en ik vorig jaar bekeken een prachtig museum.
Vrijdagochtend zijn we weer op tijd vertrokken richting Bonn.
Zo laat je Koblenz achter je en zit je te eten in het restaurant met dit uitzicht dan zijn van die geluksmomenten.
In Bonn was ik nog nooit geweest, we rijden er altijd langs en nemen niet de moeite om er eens te gaan kijken. Dus dit was mijn kans, maar...........
Helaas moest ik donderdag nacht afscheid nemen van mijn collega omdat zij door familie omstandigheden het schip moest verlaten. Haar man heeft haar opgehaald en rond 24 uur hebben ze de reis naar Nederland aanvaard. Gerie wil ik dan ook nog speciaal bedanken voor de fijne samenwerking die ik mocht ervaren. En langs deze weg wil ik haar condoleren met het overlijden van haar schoonmoeder. die vrijdag avond is overleden.
Ik heb gevraagd aan de leiding of ik 's middags vrij mocht van passagieren en dat is gelukt.
Had ik even meer tijd om zaken te regelen die nog gedaan moesten worden en om even tijd voor mezelf te nemen.
Na gedane arbeid heb ik een wandeling gemaakt door een stukje van de stad en mezelf beloof om op een ander moment nog eens terug te komen. Hier onder een kleine impressie van de stad.
"s avond moesten we extra ons best doen omdat we een Galadiner kregen maar dat ook aan de gasten moesten serveren.
De bemanning had bedacht dat we dat wel varende konden doen en dat dit de sfeer zou verhogen en dat is volgens mij goed gelukt als ik naar al die glinster oogjes keek.
Het was een spektakel met de ijstaarten die met vuurwerk worden binnen gedragen en dan de kapitein die heel geinig doet en af en toe met het ijs in het rond gooit. Benieuwd naar hoe dat was? Op mijn facebook pagina staat een filmpje van ongeveer 5 minuten. Zo ook van de afwas die ik draaide.
Na de afwas rust gezocht want zaterdagochtend was het vroeg opstaan. Voor die tijd de hut opruimen, bedden afhalen en alles netjes achterlaten.
De boot legde rond 7 uur weer aan en de laatste etappe van de afwas kon beginnen.
De klompen en de afvoerputjes moesten nog even door de machine alles leeg laten lopen en schoon maken en de klus zat er op. Onder tussen vertrokken de gasten en wij als vrijwilligers verlieten de boot rond 11 uur en om 15 uur was ik weer thuis.
Moe maar voldaan. Zaterdagavond ben ik rond 22 uur op bed gegaan en heb geslapen tot 8 uur.
Was ook nodig. Nu is het nagenieten van alles. En is het wachten op een volgende vraag of ik mee wil werken.
Wat me deze reis erg is opgevallen dat er veel mensen voor de eerste keer mee gingen en niet door hadden dat ze zo hard moesten werken. Maar goed dat hebben ze gemerkt en de inzet was van iedereen geweldig. Wat kun je toch veel met elkaar en voor elkaar betekenen.
Tot zover mijn verslag over mijn belevenissen van de afgelopen week DE WIJNREIS MET HET MOTORSCHIP DE ZONNEBLOEM. De komende week is nog een verrassing wat die ons gaat brengen. Daarover verhaal ik volgende week zondag wel. Ik sluit af met het mooie lied over de Loreley. Een fijne week allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten