zondag 21 december 2014
Woensdag j.l ontving ik het bericht dat Roos was overleden.
Toen ik op mezelf ging wonen aan de Melkweg in Hoogezand, was Roos mijn buurvrouw.
Het was een geweldige buurvrouw. We stonden altijd voor elkaar klaar. Het was dan ook even schrikken toen ik het telefoontje kreeg. Maar eigenlijk is het goed zo. De kwaliteit van leven was eigenlijk niets meer. Ze verbleef in een verzorgingshuis waar ze zich niet mocht zien. Ze hunkerde naar Curacao waar ze zo graag weer heen wilde. Haar geboorte land.
Roos werkte als verpleegkundige in het Martini ziekenhuis. Zij heeft de verzorging van mijn schoonzus gedaan na de geboorte van de kinderen. Vroeg ook altijd hoe het met ze ging als ik Roos bezocht.
Gisteren mocht ik afscheid van haar nemen. Ze lag op een baar en wordt als alles goed gaat a.s. dinsdag naar Curacao overgevlogen om daar woensdag a.s. begraven te worden.
Ik vond het een waardig afscheid en was blij dat ze daar op haar geliefde Curacao wordt begraven.
Woensdag was een bijzondere dag, we hebben een paar gebouwen in Rotterdam bekeken.
De nieuwe markthal dat moet je toch zeker zien. Maar waar je eigenlijk nooit aan denkt om eens naar binnen te lopen is het gemeentehuis. Wat een geweldig mooi gebouw.
Hieronder wat foto's.
Ter afsluiting een mooi lied,
Panis Angelicus
Een fijne week allemaal, maak er mooie kerstdagen van en wees lief voor elkaar.
Woensdag j.l ontving ik het bericht dat Roos was overleden.
Toen ik op mezelf ging wonen aan de Melkweg in Hoogezand, was Roos mijn buurvrouw.
Het was een geweldige buurvrouw. We stonden altijd voor elkaar klaar. Het was dan ook even schrikken toen ik het telefoontje kreeg. Maar eigenlijk is het goed zo. De kwaliteit van leven was eigenlijk niets meer. Ze verbleef in een verzorgingshuis waar ze zich niet mocht zien. Ze hunkerde naar Curacao waar ze zo graag weer heen wilde. Haar geboorte land.
Roos werkte als verpleegkundige in het Martini ziekenhuis. Zij heeft de verzorging van mijn schoonzus gedaan na de geboorte van de kinderen. Vroeg ook altijd hoe het met ze ging als ik Roos bezocht.
Gisteren mocht ik afscheid van haar nemen. Ze lag op een baar en wordt als alles goed gaat a.s. dinsdag naar Curacao overgevlogen om daar woensdag a.s. begraven te worden.
Ik vond het een waardig afscheid en was blij dat ze daar op haar geliefde Curacao wordt begraven.
Woensdag was een bijzondere dag, we hebben een paar gebouwen in Rotterdam bekeken.
De nieuwe markthal dat moet je toch zeker zien. Maar waar je eigenlijk nooit aan denkt om eens naar binnen te lopen is het gemeentehuis. Wat een geweldig mooi gebouw.
Hieronder wat foto's.
We hebben genoten van al dit moois.
Maar toch speelt dan Roos door mijn hoofd en een aantal andere zaken van ziekte en mensen die allerlei onderzoeken hebben gehad en nog geen uitslag hebben. Wat naar en wat een spanning kan dat allemaal geven.
Zo waren we donderdagavond op bezoek en zegt de man plotseling toen zijn vrouw even weg was.
Ik moet naar een verzorgingshuis, maar ik wil niet. Mijn vrouw en kinderen spannen samen om me weg te krijgen. Ik ben wel licht dement, maar nog verder goed en kan me prima redden.
Wat vindt jij daar nu van? Dan sta je even met de mond vol tanden. Zal ik het maar zeggen als mijn vrouw terug is? Ja, heb ik gezegd. Toen zijn vrouw terug was zei hij ga eens even zitten, ik heb je wat te zeggen. Ik ga niet naar het verpleeghuis. Zijn vrouw schrok van het feit dat hij dat zo zei.
We hebben er goed met elkaar over kunnen praten en ik had er aan het einde van de avond
een goed gevoel over. Maar toch speelt dan steeds door je hoofd hoe zou ik dit doen? Wat zal er straks met mij gebeuren. Het is o zo moeilijk om in zulke situaties beslissingen te nemen.
Zowel voor de gene die het betreft als de partner en andere naasten.
Ik hoop voor hem dat dit goed uitpakt en hij nog een poosje mag genieten van alles wat hem zo dierbaar is.
We gaan vanavond uit eten. De Jumbo had zegeltjes voor een avondje uit. We hebben gespaard en gaan vanavond uit voor een gereduceerde prijs.
Mijn helaas veel te vroeg overleden neef zei altijd het leven is een feest maar je moet wel zelf de slingers ophangen. Dat doen we dan ook maar zolang we dat kunnen.
Het wordt nu tijd voor de Groninger Spreuken.
Mooie doagen pries je soavends, mooie vraaulu smörns.
Elke dokter viendt zien aigen pillen t beste.
As schriever nait deugt, krigt pen schuld.
As as ais nait beston.
Dit waren ze weer.
We zijn dit jaar naar Lourdes geweest en Roos is ook in Lourdes geweest, ze heeft me gewaarschuwd om niet in het bad te gaan.....dat water vond ze te vies.
Heb haar raad opgevolgd en ben dus ook niet gaan badderen.
Maar ik las nu een mooi mopje en dat vond ik wel gepast om die hieronder op te schrijven.
n Jong stel verlangt aal n joar of wat noar kiender, mor t wil mor nait lukken. Op n dag komt meneer pestoor laans om ófschaaid te nemen want hai gaait noar Lourdes. Hai heurt van de jank noar kiender en belooft door ien Lourrdes n keers veur heur te branden. Noa n joar of wat komt pestoor weer ais ien de buurt en komt ook eefkes bie lu laans en zigt doar vief poar klopmkes bie deur stoan.
Hai feliestaaiert vraauw en vragt: Waar is uw man, zodat ik ook hem kan gelukwensen."
Vraauw zegt: "O, dij is noar Lourdes om dij keers oet te bloazen".
Dit was het weer.
Ik brand nu een kaarsje voor alles wat ons bezig houdt en vooral voor Roos.
Ter afsluiting een mooi lied,Panis Angelicus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten